Styl motylkowy

Początek temu stylowi dała zapewne wnikliwa obserwacja zwierząt. Dotyczy to zwłaszcza falistych ruchów tułowia (i złączonych nóg), przypominających ruchy delfina oraz przerzutu rąk nad wodą kojarzącego się z ruchami skrzydeł motyla (stąd dawna nazwa stylu – motylkowy). Pływanie delfinem charakteryzuje się kolejnymi symetrycznymi ruchami rąk i nóg. Delfin jest trudnym do nauczenia stylem pływackim, wymagającym dużej koordynacji ruchowej. Jest on również stylem wymagającym znacznego wysiłku pływaka.

Ułożenie ciała:Położenie ciała delfinisty ulega nieustannym zmianom w wyniku pionowych ruchów tułowia. Kąta ataku (mierzony między osią długą ciała a powierzchnią wody) waha się w cyklu od 20º do -20º. Ruch falisty zapoczątkowany w odcinku piersiowym przenosi się w kierunku pasa biodrowego i nóg. Biodra i odcinek lędźwiowy kręgosłupa poruszają się po torze zbliżonym do sinusoidy – od dość znacznego zanurzenia (w fazie maksymalnego zgięcia nóg w stawach kolanowych) do ułożenia tuż pod powierzchnią wody (w końcowej fazie uderzenia nóg).

Praca rąk: w pływaniu delfinem jest zbliżona do obserwowanej w pływaniu kraulem. W delfinie ruchy oczywiście są wykonywane symetrycznie, równocześnie obiema rękami. Także tu obserwujemy fazę nadwodną, w której następuje przeniesienie rąk nad powierzchnią wody i fazę podwodną, a w niej fazę chwytu wody, pociągnięcia, odepchnięcia i wyjścia z wody. W fazie nadwodnej lekko ugięte ramiona są przenoszone bocznym zamachem do przodu przed głowę tak, aby dłonie ustawione były na szerokość barków. Ręce przy tym znajdują się w pozycji niepełnego wyprostu, aby pierwsze zanurzyły się dłonie. Ruchy nóg w pływaniu delfinem są zsynchronizowane z ruchami tułowia. Ruchy tułowia i nóg odbywają się w płaszczyźnie pionowej: z góry w dół i z dołu do góry. Silniejszy jest ruch nóg z góry w dół. Jest on także krótszy. Po osiągnięciu skrajnego dolnego położenia nogi natychmiast unoszą się do góry, a biodra opuszczają się w dół. Równocześnie następuje ugięcie nóg w stawach kolanowych, aż do ustawienia stóp tuż pod powierzchnią wody. Następnie następuje silny, energiczny ruch w dół – ruch uderzenia nóg. Zapoczątkowuje go wyprost w stawach kolanowych, któremu towarzyszy uniesienie bioder do powierzchni wody.

Praca stóp: W pływaniu delfinem stopy niemal cały czas są ustawione w zgięciu podeszwowym. Podczas ruchu nóg z góry w dół stopy są ustawiane palcami do wewnątrz. Jest to sytuacja podobna do obserwowanej w pływaniu kraulem.
Kontakt